In deze periode van het jaar worden wij als zorgaanbieders geacht bezig te zijn met wat “zorgverkoop” heet. Een nare term naar mijn idee, maar blijkbaar iets van de tijd waarin we leven. Deze “zorgverkoop” moet leiden tot nieuwe overeenkomsten met zorgverzekeraars, gemeenten en zorgkantoren, waardoor we financiering hebben om volgend jaar zorg te kunnen bieden aan mensen die dat hard nodig hebben.

Wat we al langere tijd zien bij de (nieuwe) overeenkomsten bij met name zorgverzekeraars zijn niet alleen problemen met de tarieven die we krijgen (te weinig om dekkend te zijn voor de salarisverhoging van zorgprofessionals), maar ook het budget dat ons wordt opgelegd. Bij de start van het jaar is al bekend dat het budget te klein is, zelfs voor al bestaande cliënten. Terwijl we weten dat gezien de grotere groep ouderen de vraag om zorg zal gaan toenemen en het aantal cliënten dus stijgt. Ook eisen verzekeraars dat de gemiddelde inzet voor iemand die hulp nodig heeft naar beneden gebracht wordt, hoewel meer mensen met een grote hulpvraag thuis blijven wonen. Een moeilijke opdracht voor ons als professionals die ook vaak frustrerend werkt en het gevoel geeft tekort te schieten omdat we samen als maatschappij nog geen andere oplossingen hebben voor verminderde inzet van professionals.

Onlangs maakte de eerste zorgverzekeraar de tariefsverhoging voor de basiszorgverzekering bekend voor 2022. We zijn dan met z’n allen blij dat het geen hoge verhoging is of vinden de verhoging van ruim 3 euro per maand te veel. Ik vind uiteraard dat iedereen daar zijn/haar eigen mening over mag hebben. Wat heel helpend voor ons allemaal zou zijn is dat we met elkaar een mening gaan vormen over hoe we de komende decennia de zorg geregeld willen hebben in ons land. Wat en door wie willen we welke zorg uitgevoerd hebben en wat hebben we daar in geld voor over, wat kunnen we zelf, wat willen en kunnen we betekenen voor elkaar en hoe kan ieder zijn steentje bijdragen.

Ik hoop van harte dat deze discussies de komende periode iets gaan opleveren en we ons met elkaar verantwoordelijk maken voor de uitkomst ervan. Zolang dat niet het geval is groeit de druk op onze professionals met alle negatieve consequenties van dien zoals het verlaten van de zorg. Daarnaast zullen de meest kwetsbare mensen tussen wal en schip raken, iets wat we in een land met een van de beste zorgstandaarden niet zouden moeten willen naar mijn idee!

Roeli Mossel
Bestuurder NNCZ