Aandacht voor mantelzorg!

Zondag 10 november was weer de jaarlijkse Dag van de Mantelzorg. Een dag waarop we mantelzorgers waardering geven, in sommige gemeenten zelfs met een financiële bijdrage. We kunnen mantelzorgers nooit genoeg aandacht geven als je kijkt naar de prestatie die velen van hen leveren, zelfs als het ten koste gaat van henzelf. In een organisatie als de onze komen we veel in contact met mantelzorgers, zowel in de thuissituatie als wanneer iemand uiteindelijk toch moet gaan wonen in een woonzorgcentrum. Vaak zien we op zo’n moment wat het bieden van de mantelzorg gevraagd heeft van de mantelzorger. Ook is het helaas nog vaak het geval dat de kring van mensen rondom een hulpvrager en de mantelzorger in de loop van de jaren steeds kleiner wordt door de lichamelijke en/of geestelijke achteruitgang van degene met de hulpvraag. Dit terwijl de belasting van de mantelzorger in die jaren vaak steeds groter wordt. Je zou zeggen dat de groep van “mede-zorgers” juist in die periode het grootst had moeten zijn!

Wanneer wij in gesprek zijn met inwoners van wijken en dorpen over hoe zij willen samenleven in een steeds ouder wordende samenleving brengen we dit ook naar voren. Er kan in de huidige situatie geen extra druk meer op mantelzorgers worden gelegd. Als dit wel gebeurt, zullen er nog meer mantelzorgers uitvallen. De groep mensen die om iemand met een hulpvraag en zijn/haar mantelzorger heen staat, moet juist groter worden. En dan hebben we het over onszelf. Jij als familielid, kennis, buur of straatgenoot. Weet jij van een situatie van een hulpvrager en/of een mantelzorger waar jij wat voor zou kunnen betekenen? Wat weerhoudt je er van om een bijdrage te leveren?

In gesprekken met ouderen hoor ik erg vaak: ‘Mijn kinderen hebben het erg druk, ik zie mijn kleinkinderen maar weinig, mijn buren werken’, etc. Er worden redenen aangevoerd waarom iemand vanuit zijn/haar nabijheid geen helpende hand kan bieden. Laten we eens omgekeerd gaan redeneren en laten we onszelf de volgende vraag stellen: ‘wat is er in mijn situatie nodig om er wel te kunnen zijn voor mijn naasten?’ Dit geeft, naar mijn idee, al een heel ander denkkader en leidt hopelijk tot meer zorgzaam samenleven in onze veranderende maatschappij.

Toen ik mezelf die vraag stelde, leidde dat tot het antwoord om wat minder te werken, wat inmiddels ook gerealiseerd is. Wat is uw antwoord op de vraag aan uzelf?

Roeli Mossel

Bestuurder NNCZ