In ons land hebben we in vergelijking met andere landen de zorg kwalitatief en financieel goed geregeld. De laatste jaren is ons zorgstelsel gewijzigd en zijn we naar een situatie gegaan waarbij er een nieuwe ordening is gemaakt in regelgeving en financiering. Mensen met een ondersteuningsvraag krijgen vaak te maken met verschillende loketten. Voor sommige vragen kunnen zij terecht bij hun gemeente voor de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo), voor andere vragen bij hun eigen zorgverzekering en weer voor andere vragen vanuit de financiering voor de Wet langdurige Zorg (Wlz).

Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat mijn beide ouders (beide 80 jaar) nog leven. Zij hebben de nodige gezondheidsvraagstukken, waarbij ze afwisselend naar elkaar een zorgrol vervullen en ook ik in de rol van mantelzorger een bijdrage aan hun waardevol zelfstandig leven mag leveren. Mijn vader werd begin van dit jaar ernstig ziek, waarbij mijn moeder steeds voor hem zorgde en hij uiteindelijk bijna volledige hulp nodig had. Na vijf operaties en een ziekenhuisopname van een maand kwam hij zeer verzwakt thuis om te herstellen. De eerste week thuis nam ik een week vrij en hebben mijn moeder en ik de zorg volledig op ons genomen; wondzorg, wassen en aankleden, hulp bij toilet, hulp bij eten en drinken etc. Hierdoor hebben we samen een verpleeghuisopname kunnen voorkomen. In die week besprak ik met mijn ouders welke hulp ze wilden wanneer ik weer aan het werk zou gaan en wat hen het meest zou helpen om het samen te redden. Mijn moeder is al twintig jaar gewend om zorg aan mijn vader te verlenen; de wondverzorging en hulp bij het wassen en aankleden is voor haar een peulenschil en levert hun de maximale vrijheid op om zelf hun dag in te vullen. Door de inspanning die de nu extra bijkomende zorg aan mijn vader haar kost, kan ze ondersteuning in de huishouding goed gebruiken. Hierdoor ontstaat echter een probleem, want deze vraag past niet in het huidige stelsel.

Vanuit zijn zorgvraag zou mijn vader recht hebben op een groot aantal uren wijkverpleging bekostigd vanuit de ziektekostenverzekering, waarbij ook nog specialistische wondzorg ruimschoots vergoed zou worden. Echter, deze zorg levert mijn moeder. Wanneer er huishoudelijke hulp (bekostigd vanuit de WMO vanuit de gemeente) gevraagd wordt is de situatie dat mijn moeder dit qua gezondheid best zou kunnen doen, maar vanwege de drukte met de zorg voor mijn vader nu even niet. Toen ik de vraag om huishoudelijke hulp neerlegde bij de gemeente waar ze wonen ontstonden er meteen allerlei vraagstukken; past deze vraag in de kaders van de WMO, waarom moet het meteen worden ingezet. Toen ik een wijkverpleegkundige van een thuiszorgorganisatie benaderde met de vraag of ze bij de gemeente wilde bemiddelen bij het verkrijgen van huishoudelijke hulp was het antwoord dat ze dit niet konden doen, maar ze wel bereid waren om vele uren wijkverpleging (die voor de maatschappij veel duurder zijn dan huishoudelijke hulp) in te zetten. Maar… dat is niet de vraag van in dit geval mijn ouders.

Omdat ik door mijn werk in de zorg de weg goed ken in het oerwoud van regelgeving, is het me via een oud-collega uiteindelijk gelukt om geen wijkverpleging te krijgen maar huishoudelijke hulp. Mijn ouders zijn er erg blij mee en wij zijn als maatschappij veel goedkoper uit dan wanneer hulp was ingezet vanuit regelgeving vanuit ons zorgstelsel. Ik bevind me echter in een positie dat het voor mij uiteindelijk nog is gelukt om dit te regelen, maar realiseer me dat dit voor mensen die minder bekend zijn met de regelgeving in de zorg, niet was gelukt.

Ik spreek dan ook de wens uit dat we ons nieuwe stelsel zo gaan inrichten dat we altijd de vraag van mensen centraal stellen, om op die manier zo goed en zo efficiënt mogelijk zorg te kunnen bieden.

Roeli Mossel
Directeur-bestuurder NNCZ