Inmiddels kennen we in ons land een lange lijst aan ‘dagen van’. Secretaressedag, burendag, dag van de mantelzorg, dag van de verpleging en nog vele andere. Volgende week op 6 oktober, is het Nationale Ouderendag. In het kader van deze dag is de mogelijkheid geboden om wensen van ouderen in te dienen, waarbij geprobeerd wordt die wens te vervullen. In Hoogeveen e.o. heeft de Hoogeveense Uitdaging zich hieraan verbonden en in het zorgveld de mogelijkheid tot het indienen van wensen uitgezet. De Hoogeveense Uitdaging zoekt partijen die een wens kunnen vervullen en brengt zo, zonder inmenging van geld, vraag en aanbod bij elkaar. Een heel mooie (nieuwe) manier om op een andere wijze vorm te geven aan onze samenleving! Binnenkort zal er dan ook een aantal wensen van ouderen worden vervuld, waar hopelijk veel plezier aan beleefd wordt.
Zelf worstel ik er mee wat ik nu eigenlijk vind van dergelijke aandacht voor groepen mensen, in dit geval ouderen. Aan de ene kant gun ik uiteraard iedereen de aandacht en gun ik iedere individuele oudere het vervullen van een wens. Aan de andere kant wordt een hele groep medemensen, in dit geval de ouderen, weggezet als blijkbaar niet zelf in staat om hun wensen in vervulling te laten gaan. Daarnaast hoop ik zelf zo’n contact met mijn familie en naasten te hebben dat ik weet welke wensen er leven zodat ik een bijdrage kan leveren aan het vervullen van die wensen.
Binnen een eerdere werkkring hebben we eens gewerkt met een wensboom voor cliënten, waarbij cliënten een wens in de boom mochten hangen en wij als zorgorganisatie die wensen probeerden te vervullen. Opvallend was dat de wensen die ingebracht werden vaak erg klein en eenvoudig realiseerbaar waren, zoals nog een keer winkelen en nog een keer naar de film. Fijn om als organisatie zo’n wens te vervullen. Tegelijkertijd denk ik, dat had toch ook anders vervuld kunnen worden door (indien aanwezig) de naasten van de oudere met zo’n wens. Ik zou het namelijk heel erg vinden wanneer ik het van mijn oude ouders niet zou weten dat er zo’n wens is, en zou die wens als dochter dan ook met liefde zelf voor hun willen vervullen. Hetzelfde geldt voor alle aandacht voor ouderen vanuit het tv-programma Geer en Goor, ook daar dezelfde worsteling, waarbij het positieve is dat de landelijke aandacht wel voor veel meer vrijwilligers heeft gezorgd!
Ik blijf nog wel even peinzen over wat ik er nu echt van vind, wat vindt u? Ik spreek de wens uit dat we dergelijke acties over een aantal jaren niet meer nodig hebben en nieuwe vormen van samenleven hebben gevonden, waarbij we iedere dag van grote betekenis zijn voor elkaar!
Roeli Mossel
Bestuurder NNCZ
Deze column verscheen op 29 september 2017 in de Hoogeveensche Courant.
