Sinds mijn 18^e ben ik werkzaam in de gezondheidszorg en verreweg het grootste deel ervan in de ouderenzorg. Ik heb toen heb ik de keuze gemaakt om naar de ouderenzorg te gaan om te kunnen zorgen voor mensen met een vorm van dementie, omdat ik merkte dat deze doelgroep in de zorg nauwelijks aandacht kreeg.

Begin jaren tachtig vonden we het nog heel normaal dat we mensen met deze aandoening de laatste jaren van hun leven lieten doorbrengen op een 4 persoonskamer, met als enig eigendom de inhoud van je nachtkastje en de inhoud van je kledingkast. De zorg was vormgegeven vanuit een medisch model, uitgaande van alleen maar iemands ziekzijn. Gelukkig is er de afgelopen decennia, ondanks vele negatieve berichten over de zorg, ook veel positiefs veranderd.

Wanneer ik door een nieuw gebouw van ons loop zoals het Jannes van der Sleedenhuis, De Kaap, dat binnenkort wordt geopend, en dan de vergelijking maak met de periode toen ik mijn opleiding als ‘ziekenverzorgende’ startte begin jaren tachtig, dan realiseer ik me dat zeer sterk. Nu bieden we iedereen die in het woonzorgcentrum komt wonen een eigen appartement met een eigen badkamer en daarnaast een gezamenlijke huiskamer, waarmee er zowel aandacht kan zijn voor wonen en welzijn als zorg, ook voor mensen met een zeer intensieve zorgvraag door bijvoorbeeld de ziekte dementie.

Vanuit de media en de politiek is er de laatste tijd veel aandacht voor verpleegzorg. Vaak komen mensen met dementie dan ook aan de orde. Publiek bekende mensen als Hugo Borst dragen daar hun steentje aan bij, waarmee ze o.a. helpend zijn om onze gemeenschappelijke kwaliteitsnorm te bepalen voor verpleegzorg.  Binnen het nieuwe kwaliteitskader verpleegzorg is bijvoorbeeld bepaald dat er 16u per dag 2 personen werkzaam zijn op een groep van maximaal 9 mensen met dementie. Naar mijn idee een zeer positieve ontwikkeling, zeker wanneer we dan ook gezamenlijk (wij als Nederlandse maatschappij)  de stap gaan maken om de hierbij passende financiering beschikbaar te stellen voor de sector. Hugo Borst heeft nu een ontroerend boek geschreven over zijn ervaringen met de zorg voor zijn moeder die lijdt aan de ziekte dementie en in een woonzorgcentrum verblijft. Mooi en herkenbaar. Vorige week was hij te gast bij De Wereld Draait Door en vertelde hij over zijn eigen ervaringen en die van anderen hoe mooi het kan zijn om als familielid bij te kunnen dragen aan de zorg, ook als iemand in een instelling verblijft. Wij zien dat ook in onze dagelijkse praktijk; met z’n allen dragen we zorg voor een zo prettig mogelijke leefsituatie voor degene met dementie; mantelzorgers en familieleden, vrijwilligers, buren en professionals. Alleen samen kunnen we het verschil maken!